Welkom en mededelingen
Paaskaars aansteken
We maken ons reisvaardig
Zingen : Vieren is je hart verwarmen
Stilte
Te gast in een ander land
We zongen net: wat verkild is en verstomd aan een nieuw vuur laten ontbranden.
Na Pinksteren begint de zomer. Warmte en licht, te veel warmte soms.
De zomer trekt aan ons, we voelen dat we buiten willen zijn, uit ons huis, in de natuur, naar een ander land wellicht. We zwermen uit, als de vogels, de bijen, of als de geuren van de bloemen.
We laten het geregelde leven achter ons en worden gevoed door nieuwe indrukken.
We bewegen, we gaan grenzen over. We maken een wandeling, een fietstocht, een boottocht misschien. Buiten onze tuin, maar in de eigen omgeving of toch verder, naar andere landen. We gaan grenzen over en dat zijn niet alleen staatsgrenzen. We maken een beweging naar het andere, naar het nieuwe toe en daarmee gaan we over de grens van het bekende naar het onbekende. In de beweging naar dat onbekende toe, valt ons iets toe. Of valt ons iets op, we maken kennis met iets nieuws.
De beweging gaat van ons zelf uit en tegelijk ook van het andere. Om dat te kunnen waarnemen is het nodig je open en ontvankelijk op te stellen. Je eigen opvattingen en ideeën los te laten. Jezelf de mogelijkheid geven je te laten verrassen.
Als dat lukt komt je iets tegemoet: opeens kijk je met een ander oog naar die bloem in de tuin, langs de weg. Als we in een vreemd land reizen, gaat ons dat vaak gemakkelijker af dan wanneer we in een bekende omgeving zijn.
Ontvankelijkheid, openheid en verwondering. Het lijken de eigenschappen van een kind te zijn. Van ons vraagt het bewustzijn om telkens opnieuw verwonderd te kunnen worden. Om de wonderen om ons heen te kunnen zien.
Zou verwondering – of kun je beter zeggen liefde voor het andere? – samenhangen met echt luisteren? Luisteren, zonder gelijk een gevoel van sympathie of antipathie te hebben. Luisteren zonder al bezig te zijn met je eigen antwoord? Luisteren, niet alleen met je oren, maar vooral met je hart.
Sommige mensen slagen er in heel goed te luisteren, te luisteren met hun hele hart. Een voorbeeld daarvan noemt Viktor Frankl, een Joods psychiater die in verschillende concentratiekampen verbleef.
Zelf kon hij ook luisteren met heel zijn hart. Hij beschrijft zijn ontmoeting met een jonge vrouw. Zij zei hem: Vroeger was ik verwend en stond ik onverschillig tegenover geestelijke verworvenheden. Ze wees naar het venster van de barak. Daarbuiten stond een boom waarvan zij maar een enkele tak kon zien. Op die tak prijkten twee bloesems. Ze zei: Ik praat dikwijls met die boom.
Frankl schrikt en vraagt zich af of zij zou kunnen hallucineren. Bezorgd vraagt hij of de boom ook antwoord geeft. Ja, zegt zij. Hij zegt tegen mij: Ik ben hier, ik ben hier, ik ben het leven, het eeuwige leven.
Deze woorden doen mij denken aan de woorden uit het Evangelie van Johannes: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Dat is het antwoord van de Ene op de vraag van Tomas: Heer, wij weten niet waar Gij heen gaat: hoe moeten we dan de weg kennen? (Joh. 14:5)
Zo kan het andere tot ons komen, als we met ons paspoort van een open en deemoedige houding, zonder vooroordeel en zonder vooringenomenheid willen luisteren naar het diepste wezen van de natuur, van een kunstwerk, van een ander mens. Dan kunnen we grote reizen maken en vele grenzen oversteken zonder naar verre landen te trekken.
Zingen : Soms in de wind
Gedicht
Van de zon leren te verwarmen
van de wolken leren licht te zweven,
van de wind leren een zetje te geven,
van de vogels leren hoogte te winnen,
van de bomen leren standvastig te zijn.
Van de bloemen het stralen leren,
van de stenen het stil liggen leren,
van de struiken in de lente vernieuwing leren,
van de bladeren in de herfst laten vallen leren,
van de stroom de hartstocht leren.
Van de regen leren zich uit te laten stromen,
van de aarde leren moederlijk te zijn,
van de maan leren zichzelf te veranderen,
van de sterren leren een van de velen te zijn,
van de seizoenen leren,
dat het leven steeds opnieuw begint.
Ute Latendorf
Zingen : Lied van het zaad
Reiziger op onbekende paden
Een aantal weken terug werd ik getroffen door een foto in de krant. Op de foto, genomen op het eiland Kos, staan toeristen samen met vluchtelingen onder een overkapping. De jonge vluchtelingen kijken gelaten, het oudere toeristen- echtpaar angstig en op hun hoede. Er lijkt geen contact. Allemaal op reis. Met een geheel ander en wellicht geen perspectief.
Waar moet ik heen zong Het goede doel in 1983 in het lied België.
Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan ?
Dit liedje speelt de laatste tijd steeds door mijn hoofd. Al die mensen op zoek naar een plek om te leven zonder oorlog en geweld en armoede. Waar moet je heen ? Waar kunnen ze heen ? Waar gaan wij heen, waar ga ik heen ?
De afgelopen 4 maanden was ook ik op reis. Het was een innerlijke reis, waarbij ik veel geschreven heb. Het papier van mijn opschrijfboek was als een spiegel voor me. Onderweg was er veel te zien en mee te maken. Mooie ervaringen en ontmoetingen, vragen die om een antwoord vroegen, fysieke inspanningen. Ook was het af en toe flink afzien en regelmatig kwam ik nauwelijks meer vooruit. Ook had ik soms het gevoel niet alleen te lopen.
Op deze reis heb ik opnieuw kennis gemaakt met allerlei vormen van labyrinten. Het hartlabyrint, op de voorzijde van het liturgieboekje vond ik een prachtig labyrint om met mijn vinger te lopen. Een weg in en uit het hart, in verbinding met de Bron.
De onlangs overleden Thé Lau zingt in de wereld is van iedereen : Doe het rigoureus en onverwacht, rigoureus door dik en dun, rigoureus maar altijd uit het hart.
Doordat het traject dat ik volgde samenviel met de voorbereiding van deze viering heeft Ineke ook stukken met me opgelopen. Op een mooie dag zijn we naar het Maria labyrint in Wernhout gereist. Dat was een bijzondere ervaring. De broers Jan en Louis Mouws legden daar hun labyrint tussen de velden. Een prachtige plek met een bijzondere sfeer.
‘In lakh ech’ staat er bij de ingang: 'ik ben een andere jij'
In dat labyrint van ongelijke stenen, de één glanzend, de ander mat, liepen we onze eigen weg in de stralende zon.
John O’Donohue heeft in het boek: Gezegend de ruimte tussen jou en mij, mooi verwoord wat een reis ons kan brengen:
Elke keer dat je van huis vertrekt
voert een andere weg je een wereld binnen
waar je nog niet eerder was.
Er wachten je nieuwe vreemden op andere paden.
Nieuwe plekken die jou nog nooit gezien hebben
schrikken een beetje als je er binnenkomt.
Oude plekken die jou goed kennen
doen net alsof er niets
veranderd is sinds je laatste bezoek.
Wanneer je reist voel je
Je op een andere manier alleen:
je hebt dan meer oog voor het ik
dat je met je meeneemt,
kijkt met een subtielere blik
naar wie je in den vreemde bent:
ziet hoe wat je tegenkomt raakt
aan een deel van je hart
dat thuis niet aan bod komt.
Hoe je je onverwacht afstemt
op het timbre in een stem,
een gesprek begint dat je in je op wilt nemen
tot daar waar je verlangen
lang en hard genoeg druk uitoefende
op iets onuitgesproken donkers
om er een kristal van inzicht van te maken,
waarvan je niet kon weten
dat je het nodig had
om je weg te verlichten.
Wanneer je reist,
gaat er een ander zwijgen
met je mee
en als je luistert
hoor je
wat je hart
zo graag zou zeggen.
Zingen : Lied van de grote reis
Collecte voor Europa Kinderhulp
Gedicht: Reisgebed
Er zijn momenten
om te danken
niet omdat ’t hoort
niet uit beleefdheid
niet aangeleerd
Momenten die mij toevallen
‘n winterkoninkje
dat fluit
zonder mij te zien
’n natuurgebied
dat geheel zijn eigen
weg gaat
’n stilte die je
omvat
te gast mogen zijn
zonder moeten
Marinus van den berg
Stilte
Zingen : Als er 2 of 3 bijeen zijn
Leeftocht voor onderweg: Brood en sap
Gedicht: In het brood is het graan
In het brood is het graan
is de akker
is de wassende maan
is de brandende zon,
is de ploegende boer
is de hand van de bakker
is de bron
Etend proef ik het geheimenis
dat in het al de Ene is
Hein Stufkens
Zegenwens van Friedesheim
Ga van hier weg.
Open je ogen, oren en hart,
voor alles wat je oog ziet en je oor hoort.
Voor allen die op je pad komen.
Moge het inspirerende ontmoetingen worden.
Zingen : Ga tot de einden der aarde
Muziek
Uitdelen labyrinten
Koffie, thee en ontmoeting
Bronnen :
Citaat en labyrint: Selma Sevenhuijsen, voormalig hoogleraar Vrouwenstudies en labyrintwerker.
“Het hart is de woonplaats van de wijsheid.
Als we er in slagen hoofd en hart te verbinden en via het hart gaan denken,
dan komen we in de buurt van een geleefde spiritualiteit: de Geest krijgt een woonplaats in ons hart “
Marika Ortmans: Wees stil mijn hart. ISBN 90-6038-353-2
John O’Donohue : Gezegend de ruimte tussen jou en mij
ISBN 978-90-259-6070-4
Marinus van den Berg Reisgebeden. ISBN 90- 259- 5735- 8
|
